RUSLAND HOORT OP DE SPELEN

2024-07-05, door: George Sieverding

Nieuwe column    <    Overzicht    >    Oude column

De OS van 1916 (Berlijn), 1940 (Tokio, later Helsinki) en 1944 (London) konden geen doorgang vinden vanwege beide Wereld Oorlogen. Begrijpelijk.

Genuanceerder ligt het betreffende het boycotten.
1956: Nederland en Spanje boycotten de Spelen in Australië (Melbourne) vanwege de Russische inval in Hongarije. Hongarije nam zelf wel deel aan deze Spelen!
1976: 33 Afrikaanse landen boycotten de Spelen in Canada (Montreal) vanwege de weigering van het IOC om Nieuw Zeeland uit te sluiten na een tournee van het rugbyteam door Zuid Afrika.
1980: veel westerse landen boycotten de Spelen in Rusland (Moskou) vanwege de Russische inval in Afghanistan.
1984: de voormalige communistische landen boycotten de Spelen in Amerika (Los Angeles) als revanche voor 1980.
Resultaat: niets, onbegrijpelijk.

Uitermate genuanceerd ligt het betreffende uitsluitingen en het schrappen van resultaten.
Het uitsluiten van landen vanwege oorlogshandelingen, een gestructureerd en geavanceerd doping systeem of het maken van politieke keuzes die anderen niet schikken.
Hierover meer in de laatste alinea.

Naar aanleiding van de inleiding is het duidelijk dat ik voorstander ben van toelating van Rusland. Dit vraagt om een heldere visie betreffende sport en politiek. Uitgangspunt: ieder land dat lid is van het Internationaal Olympisch Comité (IOC)moet te allen tijde kunnen deelnemen, mits er geen sprake is van een officiële oorlogsverklaring ten opzichte van een ander lid.
De nuance zit helaas in de beschrijving van een OFFICIELE OORLOGSVERKLARING.
Rusland : Oekraïne, Israël : Palestina, voer voor juridische experts.
Toch dient er op dit punt duidelijkheid te komen, mogelijk aangevuld met het begrip genocide.
Boycots en uitsluitingen hebben geen enkel resultaat opgeleverd, dus mogelijk zijn er handelingen te bedenken die kunnen leiden tot de-escalatie. Daarom draait het uiteindelijk.

Uiteraard valt de naam van de Russische president, Vladimir Poetin, hierbij met grote regelmaat. Poetin, bijna 25 jaar onafgebroken aan de macht, vertoont noch in zijn toon noch in zijn handelen grote verschillen met Adolf Hitler. Demagogen avant la lettre, leugenaars dat het gedrukt staat en, indien noodzakelijk, zeer wrede niets ontziende dictators. Maar zijn er grote verschillen met Benjamin Netanyahu (Israël), Xi Jinping (China), Kim Jong-un (Noord Korea) om er zo maar een paar te noemen? Een lijstje dat zonder enig probleem kan worden uitgebreid met regeringsleiders van het type Aleksandr Loekasjenko (Wit Rusland) etc. etc.?. Waar wordt de grens getrokken en door wie bepaald?

Jaren geleden is hierover geschreven: wildcards voor titelverdedigers .
Wildcards voor titelverdedigers op alle niveaus van kampioenschappen.
Titelverdedigers, die dit zelf willen, moeten altijd het recht hebben om deel te nemen.
Indien van dit recht gebruik wordt gemaakt gaat dit niet ten koste van het aantal deelnemers voor het land dat dit betreft.
De toernooi organisaties bepalen of er wildcards worden verstrekt en niet de afzonderlijke landen.

In de geschiedenis van de spelen is het met grote regelmaat voorgekomen dat een titelverdediger, door omstandigheden, zich niet wist te plaatsen voor het landenteam.
Meest recente voorbeeld: de Amerikaanse Olympisch kampioen Athing Mu (22) mist door een val, tijdens de trials, de mogelijkheid om haar titel op de 800 te verdedigen.
De trials, een prachtig systeem en passend in de Amerikaanse "way of life" , doch tevens keihard en voor de sport niet altijd even positief. Uitgeschakeld door een val, veroorzaakt door? Oplossing: wildcard!

Shaunae Miller, tweevoudig Ollympisch kampioen op de 400 uit de Bahama's, kan haar titel niet verdedigen. Zij wist zich niet te plaatsen tijdens de trials vanwege een blessure.
Deze lijst wordt met de dag langer. Niet kunnen deelnemen aan de trials vanwege blessures, tussen de trials en de Spelen geblesseerd raken, of langdurig of tijdelijk geschorst worden vanwege het overtreden van de doping regels. Veel mogelijke oorzaken voorzien van vraagtekens! Oplossing: wildcard!

Onze landgenoot BMX' er Niek Kimmann zal zijn olympische titel niet verdedigen vanwege een ontstoken hartspier.
Ook deze lijst groeit naarmate de Spelen naderen. In dit soort situaties past er nooit een wildcard maar een verplichte no-go!

Eerder is gesproken over de financiële beloningen van de sporters.
Sporters die door hun eigen land extra worden beloond. Deze beloningen verschillen per land.
Disciplines, zoals recentelijk de atletiek, die willen overgaan tot beloningen per onderdeel.
Dit alles leidt onnodig tot grote en onacceptabele verschillen. Vandaar dit voorstel om te komen tot uniformiteit inzake beloningen.

Vanaf de Spelen van 2028 (Los Angeles) via 2032 (Brisbane) naar 2036 stapsgewijze naar een uniforme beloning voor alle finalisten. Per Spelen verdubbelen en in dollars uit betalen.
1e: 250.000, 2e: 100.000, 3e, 50.000, 4e: 25.000, 5e: 20.000, 6e: 15.000, 7e: 10.000 en 8e: 5.000, hetgeen zal leiden tot 1e: 1.000.000 etc..
De kosten hiervan zullen 1 miljard passeren doch gezien de inkomsten van het IOC lijkt dit gemakkelijk haalbaar.
Niet ondenkbaar echter dat het IOC de sporters op dezelfde wijze zal behandelen als de UEFA na afloop van dit lopende EK voetballen. De inkomsten rijzen de pan uit maar het prijzengeld is gehalveerd!
Ongetwijfeld geldt dit niet voor de salarissen en vergoedingen van de verantwoordelijke Bobo's.

Deze opzet betreft vooralsnog niet de parasporters.

Tenslotte het straffen van individuele sporters en in sommige gevallen zelfs het afnemen van resultaten. De situatie rond de Amerikaanse sportidolen Lance Armstrong (7-voudig winnaar van de Tour), Marion Jones (3-voudig winnares Olympisch goud) en Tim Montgomery (wereldrecordhouder 100 meter) waarbij Jones (6 maanden en 800 uur taakstraf) en Montgomery (46 maanden) is te gek voor woorden. Armstrong wist gevangenisstraf te ontlopen door te bekennen naar aanleiding van de ervaringen met Jones en Montgomery.
Hun resultaten werden geschrapt. Belachelijk. Indien de verantwoordelijke organisaties consequent zouden zijn dan zou misschien wel 50% van de prijswinnaars worden geschrapt. Ooit zei het Italiaanse wieleridool Fausto Coppi op de vraag of hij doping gebruikte (jaren 30-40 en 50) volmondig "ja, indien het nodig is". De vervolg vraag was uiteraard wanneer was het nodig "altijd".
Geen boycotten of uitsluitingen van landen en herstel van geschrapte resultaten of een consequent handelen met betrekking tot resultaten.
Ter ondersteuning van deze opstelling een beperkt overzicht over de wereldrecords atletiek vrouwen.
100 (1988), 200 (1988), 400 (1985), 800 (1983), Hoog (1987), Ver (1988), Kogel (1987) en Discus (1988).
Allemaal records omgeven met een waas van verdenking. Het betreft atletes uit de Verenigde Staten, Rusland en voormalig Oost Duitsland.
Resumé: uiteraard straffen na overtredingen doch daarin een consistente lijn aanhouden. Indien bovenstaande records gehandhaafd blijven, de ene winnaar wel verwijderd de andere niet, komt dit de geloofwaardigheid zeker niet ten goede.

Nieuwe column    <    Overzicht    >    Oude column