GeorgeSports - “DWAZE OUDERS” (hh)

De afgelopen week heeft een aantal kleine gebeurtenissen zeer grote indruk achter gelaten. Na afloop van een film schopten jongeren letterlijk een leeftijdgenoot dood. De moeder van de hoofddader: “Het is zo’ n aardige en rustige jongen”.
Premier Balkenende pleit al jaren voor de aanpak van normen en waarden. “De jeugd lijkt volledig losgeslagen. Wij kunnen hiermee niet vroeg genoeg beginnen”, aldus Balkenende.
Onderstaande, kleine, gebeurtenissen werpen echter een ander licht op de zaak. Zijn de meeste kinderen niet het product van een “mislukte” opvoeding? Het product van “dwaze ouders?”

Het begeleiden van jonge mensen valt niet mee. Leraren, trainers / coaches, zelfs speeltuinvrijwilligers klagen steen en been. Veel vrijwilligers staken de strijd. Want het is een strijd, soms zelfs een complete veldslag, geworden. Vroeger kreeg een kind thuis nog een extra standje als het op school iets verkeerd had gedaan. Tegenwoordig bestormen ouders de schoolleiding en niet zelden mondt dat uit in lichamelijk geweld. Ouders lijken geheel het spoor bijster als het om het eigen kind gaat.

Een somber kijkende trainster meldt “ik weet niet of ik het seizoen afmaak. Anders is het zeker mijn laatste!” Wat is er gebeurd dat een enthousiaste, redelijk deskundige en zeer betrouwbare trainster tot dit besluit komt? “Iedereen komt maar binnen wanneer het hem of haar schikt. Nauwelijks goedendag en regelmatig openlijk kritiek. Kritiek is niet erg, doch openlijk voor ku…ijf en kan..rho.r te worden uitgemaakt gaat te ver. Ik doe het al 22 jaar geheel vrijwillig. Het plezier is weg!”

Wat zegt het bestuur hierover? Wat doen de ouders hieraan? “Het bestuur vindt het allemaal wel meevallen en wijst op de huidige tijd. In deze omgeving valt het nog wel mee. Tracht maar eens te functioneren in een grote stad. Daar is het veel erger”. En de ouders dan? “De ouders hebben altijd begrip, behalve als het hun eigen kind betreft. Een verkeerd woord of gebaar en zij dreigen en bedreigen. Voor mij is het echt genoeg, aldus de trainster”.

Zij trekt een duidelijke streep. Terecht. Jammer van het verlies van deze super vrijwilligster!

De KNZB (Koninklijke Nederlandse Zwem Bond) en de KNVB (Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond) organiseren in deze periode selectietrainingen. Het waterpolo selecteert landelijk: jongens geboren in 1994 en 1995. Het voetbal selecteert regionaal: meisjes geboren in 1998, 1999 en 2000. Tijdens een bezoekje aan twee trainingen valt het op dat vele “sporters” later komen, eerder gaan en dat de GSM regeert. De leiding went hieraan nooit, doch accepteert deze totale verdwazing en ook wordt er onderling cynisch gelachen om alle smoezen. Gelukkig meldt het merendeel zich nog altijd. Tot op heden gaat het vrijwel altijd gepaard met gedag zeggen van collega sporters en leiding. Doch meer en meer verandert dit. Het aantal excessen neemt snel toe.

Na afloop van de waterpolo selectietraining geven de bondscoach en zijn assistenten aan wie doorgaan en afvallen. Uiteraard zijn afvallers vrijwel altijd teleurgesteld. Logisch. De reacties op de selectie variëren echter enorm. Ditmaal een opvallend positieve reactie. Een moeder van een teleurgestelde zoon zegt haar zoon de begeleiding te bedanken. Vervolgens stapt zij ook naar de bondscoach, bedankt hem voor de geboden kans en wenst hem veel succes.

Tijdens de voetbal selectietraining bevolken ouders, broers en zusjes, opa’ s en oma’ s, familieleden en natuurlijk ook enkele scouts de “eretribune” van de plaatselijke vereniging. Een vader maakt zijn omgeving duidelijk dat zijn dochtertje over talent beschikt en vermoedelijk één van de zekere overblijvers zal zijn. Trots wijst hij op zijn ongeveer vijfjarige zoontje, op zijn knie, en zegt: “dit is het grootste voetbaltalent van de familie. Hij wordt later prof”. Natuurlijk valt dochterlief af. Iedere bal tracht zij te ontlopen of trapt alle kanten op behalve de goede. De keuze van de bondstrainers valt uiteraard totaal verkeerd bij de man en hij begint te schelden en gooit woedend met de deuren van de kantine.

De bestuursvergadering is net begonnen. De voorzitter heeft, ruim 100 kilometer en anderhalf uur, moeten rijden om de maandelijkse bestuursvergadering klokslag 20.00 uur te kunnen openen. Zoals gebruikelijk worden de vaste agendapunten binnen enkele minuten verwerkt.

Eén van de twee nieuwe kandidaten voor een bestuursfunctie komt binnen, enkele minuten te laat. Zegt geen sorry, stelt zich niet voor, geeft niemand een hand en valt neer op een stoel onder het gemompel van “hoe is het met de kleine?”. De voorzitter geeft uitermate voorzichtig aan dat het bestuur graag wil weten met wie het te maken heeft. Daaraan wordt toegevoegd: “wij zeggen altijd gedag en / of geven elkaar een hand”. Deze opmerking, hoe zorgvuldig ook in woordgebruik, valt niet goed. Het bestuur moet toch blij zijn met haar komst! Twintig minuten later een exacte kopie van de eerdere gebeurtenis. Opnieuw grijpt de voorzitter in, doch wederom wordt duidelijk dat het bestuur blij moet zijn en begrip dient te hebben.

De twee laatst overgebleven leden van de oude garde, penningmeester en voorzitter die al ruim dertig jaar hun vrijwilligerswerk zorgvuldig verrichten, kijken elkaar aan en knikken. De overige leden van het bestuur keuvelen vrank en vrij met beide nieuwkomers. Niet meer reageren. Zij moeten het straks verder samen doen. Of het echter een consistente en succesvolle periode zal worden: de “oudjes” denken er het hunne van!

Normen en waarden kunnen niet vroeg genoeg worden aangeleerd. Daarin heeft Balkenende gelijk. Het lijkt echter onmogelijk om de primaire en secundaire opvoeders (primair zijn de ouders en secundair onder andere school- en verenigingsleiding) gezamenlijk te laten functioneren.
Een collectief buitensluiten van grens overschrijdende ouders en kinderen lijkt de enige oplossing. Dit geeft duidelijkheid en leidt mogelijk tot enige correctie. Het vraagt echter ook om herkenbare regels en het wederzijds nakomen van afspraken.

Geachte collegae en sportvrienden: “ik heb er nog kracht en energie genoeg voor. Vanaf nu bind ik de strijd aan tegen “dwaze ouders”. Ik van aan: volg mij!”