GeorgeSports - Italiaanse diplomatie (vervolg)

Bartali en Coppi vervolgden hun schrikbewind in vermoedelijk de zwaarste Tour etappe uit de toch al zo rijke geschiedenis van ’s werelds beroemdste etappekoers. De etappe van Briançon naar Aosta. Over maar liefst 4 bergreuzen, geteisterd door waanzinnige temperaturen in de dalen, mist en sneeuw op de bergflanken, kokende motoren en verbrandde kleppen, ruitenwissers die in afdalingen van 100 km/uur en soms sneller de sneeuw en vervolgens de stromende regen niet meer konden verwerken. Een ongrijpbare spanning overspoelde het spektakel. De Dag Des Oordeels leek te zijn aangebroken.

De complete Tourkaravaan, ver uiteen geslagen, geen ploegleider slaagde erin bij zijn rijders te blijven, de organisatie overlegde om de etappe in te korten, de journalisten kregen het beurtelings bloedheet en dan weer steenkoud als hun motorrijder zich met ware doodsverachting in de diepte stortte, vocht zich een weg naar Aosta. Ieder voor zich. Bloedstollende gebeurtenissen die beelden opriepen uit de prehistorie van de Tour. De Tour van 1949 naderde zijn absolute apotheose en ouverture. Het weergaloze slotstuk van een adembenemende Tour en tevens het voorspel, de inleiding, van de Italiaanse tweedeling direct na de Tweede Wereldoorlog.

Bartali en Coppi, zij aan zij dan weer als een tandem, vormden een koppel zoals nooit eerder was vertoond. De talrijke tifosi werden compleet hysterisch. Bartali - Coppi, Coppi – Bartali, wat een Italiaanse overheersing, wat een superioriteit, maar ook wat een gevaarlijke hysterie. Coppi, eerder dat jaar al winnaar van de Giro, Bartali, de lieveling van Italië. De spanning, duidelijk voelbaar, liep op tot het kookpunt. Bartali tegen Coppi, Italië tegen de rest van de wereld.

In de afdaling van de laatste Col, de Sint Bernard, net voor het overschrijden van de Italiaanse grens gebeurde het. Opeens slipte het achterwiel van Bartali op de modderige weg en knalde de gele trui drager hard tegen de grond. Coppi hield even in, maar gedreven door zijn instinct om op dit soort momenten dodelijk toe te slaan gekoppeld aan het telkenmale opvlammende gevoel van rivaliteit, versnelde hij en liet Bartali verbouwereerd achter. “Het pact, het Heilige pact?”

Daar verscheen de azuurblauwe Fiat van ploegleider Binda. Slechts één kort moment van aarzeling, één blik op de wanhopige Bartali en dan “avanti, avanti, avanti, Fausto!” Coppi ging en snelde als een gazelle weg. Adieu maillot jaune. Coppi zou deze Tour winnen en mede door deze actie voeding hebben gegeven aan een eeuwig durende tweestrijd en een verdere tweedeling van het wielergekke Italië.

Er was echter meer dan de schending van “het Heilige pact”. Coppi, negeerde de katholieke kerk, leende zijn naam voor de verkiezingscampagne van de communistische partij, gaf geld aan weduwen en wezen maar niet aan de kerk en haar talloze liefdadigheidsinstellingen. Coppi was Coppi, hij sprak zich sarcastisch uit over de christendemocratie en gaf aan eigenlijk liever Fransman dan Italiaan te zijn geweest. Coppi en “La Dame Bianca”, buiten Italië bekend als de affaire Coppi en de Witte Dame. “La Dame Bianca”, Giulia locatelli – geboren Napolitaanse Giulia Occhini – zou de obsessie voor “Il Campionissimo” en voer voor de paparazzo en journalisten, gedurende meer dan een decennium, worden.

(daarover later meer)