GeorgeSports - “DE PUIST”

“De hel van het noorden”, “De tocht der tochten”, “Rode duivels”, beschrijvingen voor sport, plaats, tijd, groep en of individu. Ook de zaterdagochtendgroep kent een aantal van deze bijzondere plekken. “De bank van Leentje en Andries”, “De berg van Britt”, “Het moeras”, klinken de sporters vertrouwd in de oren. Een lijst die oneindig veel langer is, doch waaruit een kleine greep is gedaan om onderstaande gebeurtenis te illustreren. Het gaat hierbij om “De Puist van Buist”, later afgekort tot “De Puist”. Wouter Buist was enige jaren geleden een triatleet en deelnemer in Zeist. Wouter exit, “De Puist zonder Buist”.

Waar “De bank van Leentje en Andries” iets idyllisch uitstraalt, “De berg van Britt” iedereen doet herinneren aan de verschrikkelijke nekbreuk van Richard ruim een jaar geleden, “Het moeras” eigenlijk niets anders is dan een gevaarlijk eindpunt van een reeks afdalingen uit het boekje van good-old Rob, fietstrainer en mister triatlon, onderscheidt “De Puist” zich. “De Puist”, gelegen in de buurt van de restanten van een stationnetje, richt zich met Koninklijke gratie op hoog boven de andere toppen van het prachtige landschap. Nauwelijks 25 meter boven NAP (Normaal Amsterdams Peil), doch zo steil dat beklimmen nauwelijks mogelijk blijkt en de afdaling mensen met hoogtevrees doen huiveren. “De Puist regeert met ijzeren vuist”.

De Alpe d’Huez, de Mont Ventoux, de Tourmalet en de rit met daarin achtereenvolgens de Col de la Madeleine (2000m.), de Col du Télégraphe (1566m.) en uiteindelijk de Col du Galibier (2645m.), groeien uit tot mythes, versterkt door vaak zeer emotionele verslaggeving van legendarische radioreporters als Han Hollander en Theo Koomen. Hoog boven de andere toppen in de Alpen of de Pyreneeën, vallend onder de groep buiten categorie, vormen zij jaarlijks het decor van de meest adembenemende gevechten in De Tour De France. TV uitzendingen zijn er nog niet, zodat iedereen dagelijks aan de radio zit gekluisterd. Een passage uit het fantastische verslag tijdens een verschrikkelijke dag met maar liefst 5 nauwelijks te beklimmen cols: “Zij aan zij fladderen de adelaar van de Toledo (Féderico Bahamontes: 1* winnaar en 6* bergkoning) en de Luxemburgse kolibrie (Charly Gaul: 1* winnaar) naar de top, onzichtbaar geworden door sneeuw, mist en vallende duisternis. Zij overtreffen de meerennende klimgeiten in snelheid en maken van deze Tour etappe een historische gebeurtenis. Wat moeten wij een medelijden hebben met de zich voort slepende landgenoten, die ver in de achterhoede alles uit de kast halen om binnen de tijdslimiet te arriveren. Holle ogen, amechtig ademend, krampachtig sturend en met ontzettend veel moeite het verzet rondstampend, jongens ik leef met jullie mee en wat is het maar goed dat ouders, vrouwen, vrienden en supporters geen daadwerkelijk ooggetuige kunnen zijn van deze martelgang, deze lijdensweg waar maar geen einde aan lijkt te komen”, aldus Theo Koomen die zijn stem niet meer in bedwang kan houden van de kou die hij lijdt achter op de motor.

“De Puist” en deze legendarische Tour etappe hebben op zaterdag 19 december 2009 een reeks overeenkomsten. Zo is er het soepel bergopwaarts fladderen van Heleen, een 14 jarige blondine uit de omgeving, die als één van de eersten, in Marco Pantani stijl, de wonderbaarlijke Italiaanse klimgeit uit het vorige decennium, “De Puist” bedwingt en dat meerdere keren achtereen herhaalt. Goed voorbeeld doet goed volgen en al snel groeit de lijst, waarna de onverschrokken Jasper uit Austerliz, een piepklein dorpje grenzend aan de prachtige bossen rond het KNVB Sportcentrum te Zeist, zich als één van de eersten gewoon als een steen naar beneden stort en daarmee deze afdaling van “De Puist” als goed haalbaar kwalificeert. Dat zijn onverschrokkenheid, of onbezonnenheid, in het recente verleden heeft geleid tot meerdere botbreuken neemt hij op de koop toe. Onder goede weersomstandigheden is dit monster al nauwelijks te beklimmen of verantwoord af te dalen, laat staan met de sneeuw en de ijzige koude, meer dan 10 graden vorst, op deze memorabele zaterdag 19 december 2009. Twee man gaan het gevecht met “De Puist” aan en trachten zijn flanken te bedwingen met stijgingspercentages van meer dan 25%.

In de MB tocht ter afsluiting van het jaar 2009, uitgezet op bekend terrein voor de deelnemers en wat minder bekend voor de posten, krijgen Marc en Remco “De Puist” als controle post en plaats om enige actie foto’ s te realiseren. Nadat Jasper, vanaf zijn prille jeugd bekend met ieder bospaadje, boom, struik en bijzonderheid in de uitgestrekte bossen, de beide mannen aan de voet van “De Puist” aflevert, begint hun geploeter naar de top. Glibberend en glijdend, twee voetjes voorwaarts en vervolgens weer bijna dezelfde afstand achterwaarts, bereikt het duo eindelijk de top om vervolgens in een betrekkelijk beschutte omgeving te kunnen genieten van het prachtige uitzicht, de aan en af rijdende sporters, de fraaie omgeving, het heldere vriesweer en dat in de betrekkelijke warmte van hun dikke kleding, bontmutsen, gewatteerde laarzen en handschoenen. Een plek om werkelijk te genieten en koud? Natuurlijk niet! De bikkels! Maar “De Puist” zal zijn reputatie echter al snel eer aandoen. De bikkels veranderen geleidelijk in ijspegels en gaan zich gedragen als wattenbolletjes.

Inmiddels arriveert de ene na de andere groep aan de voet van het monster. Vrijwel niemand besluit een poging tot beklimming. Marc schiet de ene na de andere mooie actie foto en beide mannen op de top kunnen hun lachen maar met moeite bedwingen als er toch weer een sporter nauwelijks halverwege de beklimming stil komt te vallen. Hun bravoure leidt meningmaal tot gewoon omvallen en vervolgens terugglijden met steeds toenemende snelheid, nog vastzittend aan de fiets, her en der botsend met stronken en struiken, om uiteindelijk terug bij de start aan de voet te eindigen alwaar hun ploeggenoten bibberend door de ijzige koude en hopend op een post met warm drinken aandringen op een snel vervolg van de tocht. Tientallen foto’ s, doch niet DE foto van het ultieme resultaat juichend op de top van “De Puist”.

Geleidelijk verstrijken de uren en doen zich de eerste verschijnselen van een naderende zeer zware koude aanval voor. Marc meldt rillingen op zijn rug en dan blijkt Remco al niet meer in staat normaal te kunnen communiceren. De kou doet hem kreten produceren die enigszins vallen te vergelijken met een open water zwemmer die uren in steenkoud water heeft doorgebracht. Het laatste uur “De Puist” verandert van een genoegen om de gemakkelijkste post te mogen bezetten in een aftellen van het laatste kwartier, vervolgens minuten en tenslotte zelfs seconden. De bizarre kou heeft hen uiteindelijk dusdanig gedesoriënteerd dat de weg terug vinden naar de auto zelfs verre van eenvoudig blijkt en leidt tot stevige discussies. Als uiteindelijk de auto toch wordt bereikt is het slot bevroren. De warme adem van Marc redt hen, zodat zij uiteindelijk terug naar de finish kunnen. Op naar de warme verse oliebollen, de hete chocolademelk, de zalig aandoende hitte van het zwembad en het kunnen aanhoren van alle verhalen. “De Puist” staat voor altijd in het geheugen gegrift en de gemakkelijkste post…….Bart, Anne-May, Karin, Annelies, Tim en Ronald hebben hierover zo hun eigen gedachten. “De Puist” kennen zij nog niet, maar de kou van de 19e december 2009 zullen zij niet snel vergeten!

Epiloog: in dit verhaal heeft het accent gelegen op “De Puist” en alle gebeurtenissen daaromtrent, tevens wordt incidenteel iemand vermeld of verschijnen er in de kantlijn nog één of meerdere namen. De echte gladiatoren zijn natuurlijk niet de organisatoren, de bezetting van de posten, maar uiteraard de jongens, meiden, mannen en vrouwen die, ondanks alles, enkele uren de elementen weten te trotseren om tenslotte bij de finish gewoon te blijven lachen. “Koud! Ben je gek. Wij zijn bikkels en geen wattenbolletjes”. Trots deel ik de volgende oliebol uit. Wat een sporters en daarvan ben ik trainer / coach!