Uit de vele reacties blijkt dat talloze lezers onderwerpen en soms zelfs zichzelf herkennen. De artikelen komen voort uit een enorme praktijkervaring en worden recht uit het hart geschreven. Geen enkel artikel gaat echter over een bepaalde persoon of een specifiek voorval.
De komende weken zal nog een aantal artikelen over dit onderwerp verschijnen, waarmee veel voorkomende zaken duidelijk aan de orde zijn gesteld. Ditmaal het gedrag van ouders tijdens een wedstrijd.
“Nog een kwartiertje, dan is Loesje aan de beurt” verzucht moeder Marianneke tegen haar zwaar transpirerende echtgenoot Henri. Het lange wachten, met het inzwemmen erbij duurt dit “festijn” inmiddels ruim drie uur, laat duidelijk fysieke sporen na. Drie lange uren hoog op een ongemakkelijke houten tribune in een onvoorstelbaar vochtige en hete atmosfeer hebben de rug en het zitvlak danig op de proef gesteld, terwijl de goed zichtbare transpiratievlekken doen vermoeden, dat er een marathon is gelopen.
De 100 meter schoolslag van Loesje. Eén van de vele programmanummers en tientallen series van een doodnormale wedstrijd, zoals er vele tijdens de weekeinden worden georganiseerd. Natuurlijk is het niet altijd een 100 meter schoolslag, soms zelfs een 1.500 meter vrije slag, en slechts een enkele keer heet de jongedame Loesje. Wel altijd herkenbaar, zichtbaar en hoorbaar juist die ouder.
Naarmate het kwartier verstrijkt, stijgen spanning en temperatuur van Marianneke en Henri merkbaar. Meer dan regelmatig wordt het programma geraadpleegd, geteld en gerekend. Ook worden beide stopwatches nogmaals gecontroleerd en uitgeprobeerd. De onrust neemt toe. Marianneke staat met grote regelmaat op en tuurt door het bad op zoek naar oogcontact met Loesje, die echter in een achteraf hoekje met haar trainster zit te praten.
“Het wordt nu toch wel tijd dat Loesje zich gaat melden”, mompelt Marianneke in zichzelf en draait zich naar echtgenoot Henri en zegt: “loop jij even naar hen toe, want anders komt Loesje misschien te laat bij de voorstart”. Henri protesteert lichtjes in de wetenschap dat Marianneke niet meer aanspreekbaar en voor enige rede vatbaar is zo vlak voor een wedstrijd van Loesje. Na enige keren: “sorry, excuus en mag ik even” te hebben gezegd is Henri eindelijk aan het einde van en onderaan de tribune. Net op dat moment lopen Loesje en haar trainster naar de voorstart en moet Henri zijn terugtocht hervatten.
Dan meldt de speaker: “wij gaan verder met programmanummer negentien, de 100 meter schoolslag meisjes, serie één”. Marianneke gaat overeind staan, weer zitten, kijkt nogmaals in het programma en controleert voor de zoveelste maal haar stopwatch en wil weer gaan staan. Henri trekt haar naar beneden en zegt: “de anderen willen ook iets zien. Wacht nou maar rustig op serie drie.” Marianneke en rustig als het om haar Loesje gaat!
“Serie drie, baan 5, Loesje de Beste” kondigt de speaker aan. Marianneke gilt “hup Loes”, springt overeind met een vuurrood hoofd en een snel oplopende hartslag. Een enigszins ervaren ouder vraagt vriendelijk “wilt u gaan zitten”, maar Marianneke is compleet van de wereld, hoort niets en ziet alleen nog haar Loesje. “Mevrouw wilt u gaan zitten, wij willen ook graag wat zien” vraagt de man nogmaals, doch iets minder vriendelijk. Het startsignaal klinkt. Marianneke staat verstijfd en vergeet de stopwatch in te drukken. “Henri, loopt jouw klok?” Uiteraard loopt de klok van Henri, terwijl Loesje haar vier banen zo goed mogelijk volbrengt. “Wat een mens” merkt de nu geïrriteerde man op tegen een andere bezoeker. Marianneke zit tegen een hartinfarct, gilt en zwaait, terwijl Henri zich verbijt over het ongecontroleerde gedrag van zijn vrouw en onderwijl tracht de tussentijden op te schrijven.
Loesje wint haar serie niet, doch kijkt direct naar de tribune waar moeder Marianneke, een complete uitputting nabij, nog maar net in staat is om haar duim naar beneden te doen alvorens neer te zakken op de houten plank. “Veel te snel vertrokken” mompelt Marianneke. “Ik heb nog zo gezegd, vergeet niet op tijd te sprinten” zegt zij in zichzelf. “Die keerpunten blijven langzaam, wij moeten eens bij een andere club gaan kijken” gaat zij verder. Henri zegt niets en kijkt met een blik van verontschuldiging om zich heen en tracht een glimp op te vangen van Loesje en haar trainster. Dan ziet hij haar en zwaait. Blij zwaait Loesje terug en Henri is tevreden, zijn dochtertje lacht. Henri pakt alle spullen, neemt Marianneke bij de arm en samen verlaten zij de tribune die inmiddels leeg begint te stromen. Terwijl Henri hier en daar een bekende groet, staart Marianneke in het oneindige. Alweer een wedstrijd mislukt. Uiteindelijk bereiken zij de hal.
In de hal lijkt Marianneke enigszins tot rust te komen, al neemt zij nu ook de boze blikken waar die in haar richting worden geworpen door andere toeschouwers. Het doet haar weinig.
“Wat blijft dat kind toch lang weg. Zij zal wel weer staan te douchen of zoals gewoonlijk staan te ouwenelen in de kleedkamer”. Marianneke’ s ergernis over de nederlaag en het uitblijven van een persoonlijk record begint weer op te spelen.
Op dat moment komt de trainster uit de kleedkamer de hal in en wil even wat gaan drinken in het cafetaria. Marianneke, bijna doorgedraaid tijdens de wedstrijd, ruikt haar kans en schiet de trainster aan. “Het wordt met Loesje nooit wat bij jullie” opent Marianneke het gesprek. De trainster, met veel ervaring in dit soort zaken, merkt op “ik ga eerst even iets drinken en dan ben ik beschikbaar”. Verkeerde reactie. Marianneke wil antwoord en wel direct. Zij trekt de trainster aan haar arm en eist een verklaring. Boos door deze actie en vermoeid door een hele dag wedstrijden in een heet zwembad reageert deze “zorg dan eerst maar eens dat Loesje normaal komt trainen”.
Fout, fout en nog eens fout. Vader Henri tracht de zaak te sussen, doch Marianneke explodeert. Een vrije dag die zo leuk had kunnen worden eindigt uiteindelijk zeer vervelend, waarbij iedereen de pest in heeft. Lang leve de wedstrijden!
