|
|
|
"HOTEL UROLOGIE"2021-10-02, door: George Sieverding Nieuwe column < Overzicht > Oude column Deze brief / column is een terechte hommage aan het verplegend- , catering- en schoonmaakpersoneel van het DIAK Utrecht. Tijdens deze 4 dagen en 3 nachten heb ik mij gevoeld als een gast in een vijf sterren hotel. Dit eerbetoon is mijns inziens dan ook zeer terecht. Om te voorkomen dat ik onnodig namen noem, beperk ik mij tot korte beschrijving van de personages. Op maandagmorgen 13 september 2021 liep ik met mijn twee boodschappen tassen, een Jumbo en een Albert Heijn tas om sponsor verwikkelingen te voorkomen, ontspannen het DIAK ziekenhuis Utrecht binnen voor een prostaat operatie die dag. Het DIAK ziekenhuis Utrecht is één van de 3 Diaconessen ziekenhuizen onder één koepel. Zo was ik jaren bezoeker van de dependance in Doorn, zeer kleinschalig, uitermate vriendelijk en gastvrij, en vervolgens eind augustus 2021 patiënt van een nieuwe uroloog in Zeist. Deze uroloog toonde zich aanmerkelijk doortastender dan zijn voorganger, inmiddels met pensioen, die weliswaar uitblonk in vriendelijkheid en converseerde als ware hij een echte opperspreekstalmeester doch mijns inziens de wintersporten en beeldende kunsten als hoofdvakken / interesses beschouwde en urologie niet meer dan als bijvak. Zijn opvolger, uiteraard een stuk jonger, zelfbewust op het arrogante af, sloeg direct spijkers met koppen: opereren. Tijdens het gesprek hierover vertelde ik hem over mijn betrokkenheid bij de sport in het algemeen en de Zeistzaterdagochtendgroep in het bijzonder. In de 56 jaar als trainer / coach was ik altijd aanwezig en op tijd geweest. Als ik op maandag geopereerd zou kunnen worden, was dan de zaterdag erop in "ons zwembad" op het KNVB sportcentrum te Zeist haalbaar? Antwoord: "het mag als het kan". Vertaling: "als het mag kan het". Vol goede moed nam ik plaats bij de opname. Uiteraard was ik niet de enige. Wij, mijn toekomstige tijdelijke collega' s, namen zeer geamuseerd kennis van de onderlinge conversatie tussen een tweetal administratieve medewerksters op de receptie van de afdeling opname. "Het valt op dat de drukte weer vrijwel gelijk is aan die van voor het begin van de Corona pandemie" zei de één. "De werkdruk neemt weer snel toe" volgens de ander. Wij moesten lachen omdat zij nauwelijks iemand langer dan één minuut te woord stonden en drie- respectievelijk tweemaal een telefoontje kregen. De rest van minimaal twee uren: geklets en geroddel, de eerste indrukken de "overbelaste zorgsector" weerlegden dit. Hoe anders zou het vervolgens worden! Op naar de operatiekamer. Met de anesthesist de mogelijkheden van de verdoving besproken en gekozen voor een ruggenprik. Hierdoor was ik in staat om op een groot scherm de gehele operatie volledig te volgen. Zeer interessant mede door de uitleg van de chirurg. De operatie duurde ruim langer dan de geplande 25'. Na iets meer dan een uur toonde hij mij het verwijderde weefsel en sprak over een "monster turp + otis". Op de derde verdieping werd ik een zaal voor 4 personen binnen gereden. De kennismaking verliep niet zonder horten en stoten. Recht tegenover mij een oudere dame, schatting rond de tachtig, actief, vriendelijk, vrolijk en een open boek. Zij vertelde direct dat zij inmiddels 56 jaar gelukkig getrouwd was doch dat haar 10 jaar oudere echtgenoot "de weg een beetje kwijt is", zoals dat in de volksmond klinkt voor dementeren. Ik beschrijf niet de gebeurtenissen tijdens het bezoek door haar man uit respect voor hen. Zij wilde zo lang mogelijk voor hem zorgen. De volgende morgen hoorde ik om 04.00 uur de douche lopen. Een paar minuten later zag ik de dame volledig gekleed met twee tassen op de rand van haar bed zitten. Zelfs haar das had zij al om want om 11.00 uur zou zij opgehaald worden! Naast haar een stuurs kijkende, nauwelijks pratende en zichzelf niet voorstellen man van rond de zeventig. Uit diverse opmerkingen van het personeel maakten wij op dat hij de volgende dag ontslagen zou worden. Anders was het met een patiënt naast mij. Een man van tegen de tachtig met een gebroken heup die eveneens enigszins "van het padje leek". Niet onaardig doch signalen afgevend die niet veelbelovend waren. Een zuster kwam melden dat hij voorzichtig zijn bed mocht verlaten en op een stoel aan de tafel kon plaats nemen. Met veel hulp lukte dat maar.......toen terug naar en in bed. De zuster kon hem niet houden. 2 andere zusters sprongen bij. De man, vermoedelijk erg zwaar, hing tussen de verwarming en het bed. Uiteindelijk slaagden de zusters erin om hem in het bed te krijgen. 's Nachts echter ging hij op de rand van het bed zitten met het gezicht naar de openstaande ramen. "Voor mij hoeft het allemaal niet meer". De hele nacht zat hij zo waarbij wij er alles aan deden om hem te bereiken en zodoende een duik van driehoog te voorkomen. De volgende ochtend ontstond er tumult. Nooit eerder heb ik zoveel artsen en verplegend personeel gezien. Wij werden verwijderd. Hij raakte in coma. Toen wij terug kwamen was hij verdwenen. De volgende dag kwam de melding dat het redelijk met hem ging. Inmiddels was de oudere dame vertrokken en "vervangen" door een beeldschone vrouw van rond de 45 jaar. Zij had op het randje gebivakkeerd vanwege lekkende implantaten. Deze waren nu verwijderd. Een lang herstel zou volgen. Een mooie lieve vrouw met een prachtig gezin. Waarom altijd weer implantaten, botox etc. etc.? Ook de stuurs kijkende buurman vertrok. Nauwelijks weg of er werd een vrouw van rond de zestig binnengebracht die 's nachts dacht dat de tafel een stoel was en vervolgens er naast gevallen met als gevolg: een gebroken heup, problemen met de ribben en haar arm maar voor ons was het al direct duidelijk dat zij behept was met het "syndroom van Hertog Jan". Nauwelijks was zij voorzien van een tweetal paracetamol of de golven "blond schuimend bier" overspoelden haar bed. In de loop van de dag en vooral de nacht begon het trillen, gevolgd door het schudden. Dat nam zo' n omvang aan dat de apparatuur hiertegen niet bestand was. Bijna veertig jaar lid van de "zuipschuiten organisatie". De gebeurtenissen rond haar volgden elkaar razendsnel en onze bewondering voor het personeel won snel terrein. Veel eisend, tiranniek gedrag, vol zelfbeklag en totaal geen rekening houdend met het personeel en de anderen op de zaal. De laatste die binnen werd gebracht was een biljarter van rond de tachtig. Een gezellige vent die was gevallen tijdens het biljarten met als gevolg een gebroken heup. Ik dacht dat ik op de afdeling urologie terecht was gekomen maar het merendeel van de patiënten had een gebroken heup. Buurman kletste gezellig en keek uit naar de operatie de volgende, mijn laatste, dag. Doch 's morgen riep hij mij. 4 dagen en 3 nachten waren wat anders dan "maximaal 3 dagen en 2 nachten en mogelijk sneller". Ik weigerde echter te gaan. Ik had ontzettende pijn die mijns inziens niets met de operatie te maken had. Ik heb dus 4 dagen en 3 nachten op deze afdeling doorgebracht. Opvallend de tomeloze inzet van de verpleegkundigen. Niet zelden met het zweet op het voorhoofd werd gehoor gegeven aan de onophoudelijke reeks oproepen van patiënten. Altijd vriendelijk, af en toe iets te veel stress, nauwelijks tijd voor een bakkie. Dat heeft een ongelooflijke indruk op mij gemaakt. Hetzelfde geldt voor de catering. De presentatie was prima, het eten fantastisch en ruim voldoende. De eerste dag vroeg de zuster of ik ook een eitje wilde. Uiteraard, de dag erna vergat ik dat te vragen maar geen probleem het werd alsnog gehaald. De heerlijke zalmmoot bleef over en "die lust u zeker nog wel?". Klagers: stuur deze maar naar mij want dat is geheel onterecht. De hele dag door catering. Eveneens met veel bewondering gekeken naar het schoonmaak personeel. Alles werd dagelijks gepoetst alsof het weer nieuw moest worden. Uiterst secuur en met een enorme inzet. |
© George Sports 2018