Thea Limbach, de chef de mission van de Nederlandse ploeg tijdens de Paralympics in Beijing 2008, sprak tijdens de slotavond in het Holland House de volgende woorden:
“In Athene bleek 4 jaar geleden dat wij duidelijk terrein aan het verliezen waren. Dit proces is gestopt. Wij hebben de stijgende lijn weer ingezet”, aldus Limbach.
Score in Athene 29 medailles. Score in Beijing 22 medailles! Wie is er nou gek? Maar dit soort waanzin is sport eigen, zelfs bij de gehandicapten!
Besmettelijk
In 1996 werd kleine Jopie een grote meneer in de sportwereld. Het gouden succes van “zijn Nederlands volleybalteam” deed Jopie veranderen in Joop. Joop kraaide en kraamde de meest onzinnige zaken uit.
“Structureel in de top tien van het medaille klassement” en “structureel 40 medailles” behoorden tot zijn meest befaamde uitspraken en werden gevreten door de verantwoordelijke sportbestuurders. Dit was de man met een uitgesproken en duidelijke visie. Prompt volgde zijn benoeming bij het NOC/NSF als hoogste technische baas. Op naar Sydney.
Sydney bracht ongehoord grote successen en een fantastische score in het klassement. Joop kraaide van plezier. “Heb ik het niet gezegd!”, doch het waren bij lange na geen 40 medailles en de successen kwamen zeker niet voort uit een structurele aanpak, hetgeen in Athene en Beijing helaas zou blijken.
Het “ja, ja, Jopie” effect werd niet gerealiseerd en Jopie verdween naar een heel ver land om al daar vrij snel in de vergetelheid te geraken. Joop kon slechts over structuur en structureel praten en de Russen zochten naar resultaat, naar succes en bleken niet geïnteresseerd in die Hollandse zwetser. Aldus werd Joop sneller weer de Jopie dan verwacht, terug in de anonimiteit.
Beijing 2008 heeft duidelijk gemaakt dat Nederland nog steeds geen sportcultuur noch sportstructuur van enig niveau heeft. Toch blijven verantwoordelijke politici en sportbonzen onzinnige uitspraken doen, waarbij de samenvatting van Limbach goed aansluit. Politiek en sport, hand in hand.
Inderdaad besmettelijk.
Met zonder
Niet zelden wordt een frietje besteld met de woorden “Eén friet met zonder mayo”.
Tijdens de Paralympics in Beijing werd met enige regelmaat gesproken over de atleet met zonder arm, of met zonder been etc. etc..
Optisch was het eenvoudig bij de zogenaamde dubbele handicaps, niet te verwarren met de meervoudige handicap waarover later meer, met zonder armen of met zonder benen etc. etc..
Met zonder staat in deze situatie, net als bij een frietje, voor geen arm of geen been!
Ook dit klopt niet, dus een frietje met of een frietje zonder is duidelijker evenals de handicap met één arm of met één been.
Toch verdienen ook de verslaggevers in deze een compliment, want in het ondoorzichtige woud van handicaps en de daarbij behorende categorieën valt het gemis van één arm of been natuurlijk nauwelijks op, doch de categorie met beide armen zonder beide benen des te meer.
Doping
Uiteraard volgde er een reeks van uitsluitingen. Dopinggebruik is van alle tijden en kwam natuurlijk ook weer voor tijdens de Paralympics. Was het echter in de meeste gevallen wel doping met als doel prestatieverbetering? Een paar voorbeelden.
Wat te denken van de éénarmige in een rolstoelzittende kogelstoter die EPO zou hebben gebruikt ter verbetering van het niet ter zake doende uithoudingsvermogen. Om maximaal zes keer te stoten!
Of de uitsluiting van de tafeltennisspeelster zonder onderarm die Anabole Steroïden zou hebben gebruikt ter versterking van de niet aanwezige onderarm!
Ook kunnen er grote vraagtekens worden geplaatst bij de diskwalificatie van een dwerg die door het vermoedelijke gebruik van groeihormonen in de categorie plus 5 centimeter was geplaatst!
Paalklimmen
Vermoedelijk zou het onderdeel 25 meter paalklimmen voor dubbel gehandicapten zonder armen en / of zonder benen een uitermate spectaculair en publiektrekkend onderdeel zijn geworden, ware het niet dat er geen deelnemers waren aangemeld voor dit zware en technisch uitermate moeilijke onderdeel.
Daarmee lijkt dit olympische onderdeel zijn langste tijd te hebben gehad.
Trapauto
Net als bij de Spelen voor valide sporters heeft de organisatie van de Paralympics besloten om slechts nieuwe programmanummers toe te voegen als er voor bestaande nummers onvoldoende belangstelling bestaat.
Het wegvallen van het hierboven genoemde onderdeel 25 meter paalklimmen voor dubbel gehandicapten zonder armen en / of zonder benen maakt mogelijk de weg vrij.
Hier ligt de kans voor het nieuwe onderdeel 25 meter trapautorace voor mensen met een meervoudige handicap, dat wil zeggen zowel geestelijk als lichamelijk.
In plaats van de loodzware en energievretende marathon als afsluiting van de Spelen, zou dit nummer speciaal voor Bobos een spetterend einde kunnen worden van dit volksvermaak.
Nederland lijkt dan in staat om een zeer zware en kansrijke delegatie af te vaardigen.
De geestelijke handicap van Jopie, Thea en Erica is door alle uitgekraamde onzin duidelijk vastgesteld. Jopie heeft als lichamelijke handicap zijn geringe lengte en kan derhalve uitkomen in de categorie voor dwergen. Thea lijdt aan supersnelle verouderingssyndroom progeria en zal vermoedelijk nooit zo oud worden als zij eruit ziet. Bij Erica zijn vrijwel alle lichamelijke handicaps van toepassing. Veel te grote mond voor zo’ n klein wijfie. Als compensatie de ziekte van boulimie nervosa. De befaamde knuffel van deze NOC/NSF preses staat vrijwel gelijk met te worden verpletterd onder een bulldozer en kan nadien geruime tijd leiden tot het hebben van nachtmerries, zo hebben meerdere sporters medegedeeld.
Gezien het gebrek aan tegenstanders zijn zij bovendien verzekerd van een gouden medaille als zij tenminste op de plaats van de bestuurder gaan zitten, weten hoe zij moeten trappen, de goede kant op rijden etc. etc..
Mede door hun actieve “sportieve bijdrage” stijgt Nederland in het klassement naar ongekende hoogten en is er eindelijk rechtvaardiging voor hun geldverslindende activiteiten.
Tip voor de ontwerpers: ontwerp een trapauto met slechts één zitplaats, dan kunnen zelfs Jopie, Thea en Erica niet in de fout gaan.
Last but not least
De navolgende eyecatchers werpen een goed licht op de zojuist afgesloten Paralympics:
-“wat een spektakel deze slotceremonie” verklaarde een blinde wielrenster voor de camera;
-op de vraag hoe haar wedstrijd was verlopen kwam het volgende antwoord “achterop kijk je eigenlijk alleen maar tegen de rug van je partner, noch van de omgeving, noch van de wedstrijd krijg je iets mee”;
-na het succes van een kogelstoter in een rolstoel “ik zweefde naar het goud”;
-het Chinese publiek sloot de deelnemers en deelneemsters in hun harten en vroegen massaal om handtekeningen en foto’ s. Derhalve zeer sterk het antwoord op de vraag over deze belangstelling aan een dubbel gehandicapte sportster zonder beide onderarmen “ik kwam handen tekort om iedereen te voorzien van een handtekening”;
-dat niet iedereen even sportief reageerde blijkt uit de opmerking van bovengenoemde sportster na haar zege bij het onderdeel tafeltennis “ik kreeg geen hand van mijn tegenstandster en dat is niet erg sportief”.
Naschrift
Dit artikel heeft absoluut niet de intentie om de gehandicapte sport belachelijk te maken. Zowel de valide sport als de gehandicapte sport vermaken het publiek, waarbij men bij de valide sport in het merendeel van de onderdelen kan spreken van echte topsport door de enorme concurrentie.
Het zegevieren tijdens een rechtstreekse Olympische finale in maar liefst vijf verschillende categorieën met onderlinge verschillen van soms vele tientallen seconden of zelfs meerdere minuten valt naar de mening van de schrijver hier echter niet onder.
De gepresenteerde vorm van de combinatie Paralympics en Bobos komt voort uit de volgorde van de beide Spelen en is de louter toeval.
