Vier weekeinden per maand, liefst alle maanden van het seizoen, met een voorkeur om hiermee te starten eind augustus, dan zijn namelijk ook de trainingen begonnen.
Ieder zichzelf respecterende trainer / coach onderkent dit probleem en tracht hierin verandering te brengen, doch dient telkenmale te zwichten voor de druk door de vereniging, sporters of hun ouders opgelegd.
Hoge kosten, enorme organisatorische rompslomp, sociaal maatschappelijk isolement en de nooit afnemende energie verslindende druk, het maakt allemaal niets uit.
Wedstrijden: uiteraard noodzakelijk, doch niet zelden een “noodzakelijk kwaad”.
Enkele jaren geleden stond er in een Belgische clubkrant het volgende verhaal, dat later ook op deze website is verschenen. In de reeks “wedstrijden” ongetwijfeld een schitterende start.
“Marjanneke (het kind moet uiteindelijk een naam hebben), net 8 jaar geworden, wordt gevraagd voor het lidmaatschap van de plaatselijke zwemvereniging. Vereerd door de belangstelling voor hun oudste spruit happen de ouders onmiddellijk toe en Marjanneke wordt nog dezelfde dag lid. Op dinsdagavond is er een training van 20.00 – 21.30 uur, een beetje laat voor haar leeftijd maar dat hoort er vermoedelijk bij. Na afloop melden de trainer en een bestuurslid dezelfde week nog een licentie aan te vragen zodat op zaterdag kan worden deelgenomen aan een wedstrijd over 100 meter streek (schoolslag) in het plaatselijke zwembad.
Naast de contributie, het trainingsgeld opnieuw een niet verwachte uitgave, maar ook dit hoort er natuurlijk bij. Die zaterdag zwemt Marjanneke de 100 meter in 2.23,17 en wint haar serie, zodat de familie trots het zwembad verlaat. Hun Marjanneke lijkt bijzonder talentvol, zeker als je de trainer moet geloven en die heeft daar natuurlijk verstand van. In de hal van het zwembad, in een klein plaatsje in Belgisch Limburg, staat het inmiddels al bekende bestuurslid met een uitnodiging voor het volgende weekeinde: een grote nationale wedstrijd in Nieuwpoort!
Trots en twijfel wisselen elkaar af, doch na diverse positieve reacties van de beide bompa’s en bomma’s (grootouders) en niet te vergeten de naaste buurtjes, wordt besloten om toch maar deel te nemen. Na nogmaals een blik op de uitnodiging te hebben geworpen slaat de schrik om het hart. Zaterdag de 100 meter streek en zondag de 50 meter borstcrawl!
Dan maar een familie uitje en op zaterdagochtend 05.00 uur loopt de wekker af en wordt iedereen gewekt. Om 06.00 uur wordt alles in de grote auto geladen, vader – moeder – Marjanneke en haar drie jongere broertjes plus een berg materialen, en vervolgens beide bomma’s opgehaald.
Gelukkig is het een grote auto en even 07.00 uur wordt de verre reis naar Nieuwpoort aangevat. Marjanneke is gespannen, de drie kleintjes nu al vervelend, de bomma’s en moeder praten en vader stuurt en tuurt.
Even 10.00 uur wordt Nieuwpoort bereikt en vervolgens geparkeerd bij het zwembad. Dat parkeren is niet echt eenvoudig. Het lijkt erop dat de hele Belgische zwemwereld zal deelnemen en het is dan ook een drukte van belang. Veel bagage, het gaat om maar liefst 8 personen, wat klapstoeltjes voor ouders en de bomma’s, wordt naar de kassa gesleept. De rij slinkt langzaam en na veel getrek en geduw kan vader zijn buidel pakken en wijst trots op “zijn” rij, vlak achter zich.
Inkom (entree) maar liefst 7x Bfrs 80 plus een programma Bfrs 50 en het startgeld voor Marjanneke te weten Bfrs 100 per start. De stoeltjes moeten terug want het zwembad is al te klein. Oei, deze 100 meter kost een pak (veel geld)!
Snel naar het bad. Een enorme drukte en verschrikkelijke warmte komt hen tegemoet. Er wordt gevochten om ieder plaatsje en kleine Marjanneke lijkt geheel te verdwijnen in het geweld van de nationale toppers. Uiteindelijk heeft iedereen een zitplaats en vol spanning wordt het programma ingekeken. Programmanummer 23, 100 meter streek eendjes (onder 10 jaar), de eerste serie van maar liefst 17. Enigszins angstig vraag moeder aan een aardig uitziende buurvrouw hoe laat zij programmanummer 23 inschat. Deze buurvrouw, blijkbaar iemand met kijk ervaring, gaat tellen en concludeert tenslotte “rond 16.20 uur”. Het is nauwelijks 10.00 uur. Het inzwemmen net begonnen. De zitplaatsen moeizaam veroverd en dan 16.20 uur!
Opstaan betekent: plaats vergaan. Breder zitten, zodat vader in het restaurant snel koffie kan halen en voor de kleintjes limonade. Ook daar is het een drukte van belang en opnieuw is het trekken en duwen, gadegeslagen door ervaren vaders die hun eerste pintje (bier) achterover slaan en vast niet van plan zijn het zwembad anders te betreden, dan dat hun zoon of dochter moet zwemmen.
Al snel wordt duidelijk dat zwemmen een uitermate saaie kijksport blijkt te zijn. De beide bomma’s kunnen zeven lange uren op een paar planken nooit volhouden. De drie kleintjes zijn stiekem weggeglipt en worden met de minuut vervelender. Marjanneke, waar het allemaal om is begonnen, zit in een andere hoek van het zwembad bij twee clubgenootjes en een onbekende begeleidster, wordt steeds witter, vermoedelijk van alle spanningen.
Na meerdere bezoekjes aan het restaurant, verschillende corrigerende acties naar de kleintjes en veel zuchten en steunen is Marjanneke dan tenslotte aan de beurt. Vader, moeder, beide bomma’s oefenen nog één keer met hun stopwatches en dan valt het startsignaal. Marjanneke, gestimuleerd door de serie winst de week ervoor, zwemt voor wat zij waard is en tikt na 50 meter als eerste aan, echter met één hand. De gillende ouders, kleintjes en bomma’s ontgaat dit vanwege hun eigen spanning en blijven schreeuwen. Marjanneke, veel te snel gestart, stort geheel in en eindigt tenslotte als voorlaatste in 2.31.28, zelfs geen PR (persoonlijk record).
Compleet verslagen zakt de gehele familie terug op de zitplaatsen, pakken snel alles in en gebaren naar Marjanneke dat zij moet opschieten met aankleden. Een laatste bezoek aan het restaurant, drinken, snoep, ijs en dan wordt de lange terugreis aangevangen. Deze is absoluut geen pretje. Een dag van meer dan 15 uur, ruim 500 kilometer en meer dan Bfrs 2.000 aan kosten zonder zelfs maar een PR en gediskwalificeerd!
Thuisgekomen wordt de vraag: “wat doen wij morgen” door vader kort en bondig beantwoordt: “wij gaan niet, ik betaal die Bfrs 100 boete wel”. Het gezin, de familie en eigenlijk ook Marjanneke wel een beetje, zijn allemaal al genezen en verloren voor het zwemmen.
De wedstrijd in Nieuwpoort: die gaat op zondag gewoon door, net als alle wedstrijden iedere zaterdag en iedere zondag in alle weekeinden, de waanzin ten top!”
