GeorgeSports - IN MEMORIAM ELKE 24-11-2011

Dag Elke

Allereerst enkele woorden speciaal aan jou gericht.
Daar sta ik dan. Ditmaal niet in de voor jou zo vertrouwde outfit. Neen in pak. Niet kijken.
In pak. Staat goed. Zit rot.
Het overhemd prikt.
De strop van de das verstikt mijn adamsappel nog meer dan jouw kaart afgelopen week.
Het colbertje, zo heten die ondingen, zit veel te krap.
Naar het toilet gaan durf ik niet bang dat ik nadien het laatste gaatje van mijn riem niet meer kan vinden. Lach niet.
Over de schoenen ben ik kort: de eerste blaren voel ik al.
Zo ben ik niet. Zo wil ik niet zijn. Zo ken jij mij niet.
Zo zie je dat jij zelfs vandaag er nog in bent geslaagd om mij mezelf bijzonder te laten voelen.

Dan de eigenlijke tekst.

Volledig lamgeslagen en intens verdrietig namen wij vorige week kennis van jouw heengaan.

Wij sporters, ouders, trainers / coaches van de Zeist Zaterdagochtendgroep.

De sporters, ouders, trainers / coaches van Nereus, de Dolfijn, Zaanstad en de hele zwemwereld.

De realiteit van het hedendaagse bestaan verdween voor even in het niet.

Verbijstering, machteloosheid, onbegrip, berusting.

De sport in het algemeen en wedstrijd zwemmen in het bijzonder was ons raakpunt.

Clinics bij de club, ’s morgens in alle vroegte in De Slag.

Trainingskampen, in het Belgische Hofstade en in het Limburgse Arcen.

Trainingen op het KNVB Sportcentrum in Zeist, iedere zaterdagochtend om 07.00 uur.

Die periode was voor mij persoonlijk verre van eenvoudig.

Pappa Peter en opa Dirk steunden mij.

Het regelmatige bakkie bij mamma Maureen en toen nog zus Lotje gaf rust en gezelligheid.

De barbecue’ s in jullie tuin waren een feest.

Het mooiste van alles was echter jouw aanwezigheid.

Een trainer/coach behoort geen oogappels te hebben, maar jij was het, ook van vele collega’ s.

Hij behandelt een ieder gelijkwaardig, niet zelden ging er echter bij jou een oogje dicht.

Robin, Ron, Piet, Peter hadden net als ik dat bijzondere gevoel.

Jij besloot te stoppen.

Het contact bleef.

Kort geleden schreef ik nog “tweemaal bij jullie geweest maar helaas…..pindakaas”.

Vandaag ben ik wederom in Zaandam.

Ditmaal niet in de Prins Hendrikstraat.

Evenmin in zwembad De Slag.

De aula van de Algemene Begraafplaats is de plek van samenkomst.

Een massale samenkomst om jou naar jouw laatste rustplaats te begeleiden.

Ik beloof je twee dingen.

Mamma en Pappa zal ik regelmatig blijven bezoeken.

Als ik ’s nachts naar de sterren kijk, je weet dat ik dat regelmatig doe, zal ik jouw ster zoeken en aan je denken.

Rest dankbaarheid dat ik je heb mogen kennen.

“Elke was everyone’ s North, South, East and West,

working week and Sunday rest,

Noon and Midnight, Talk and Song,

we thought that love would last forever:

we were wrong”.

Namens alle sporters en hun ouders van de Zeist Zaterdagochtendgroep: Sterkte allemaal.